Vaarwel Kiki

Ik hoef u niet te vertellen dat het altijd een beetje pijn doet als er weer een kitten vertrekt. Als het dan nog zo 'n specialleke is als kleine rosse Kiki, dan doet het net ietsje meer pijn.

Er kruipt heel wat tijd in de verzorging van 4 weken oude kittens die gedumpt worden langs een drukke steenweg of luid miauwend gevonden worden in 't wild, wegens mama poes spoorloos. Of zomaar binnengebracht worden 'want we willen geen kittens'.
Overschakeling naar andere voeding geeft rommeles in de darmpjes, een vies pelske u-weet-wel-waar. Tel daar nog etterende oogjes, 't speen en eten-met-de-pootjes-in-geprakte-natte-brokjes bij en u kan zich voorstellen dat het hier niet altijd ... spic & span is.
Maar oh wat is 't leuk om maanden aan een stuk van die schatjes in huis te hebben, ook voor de kids, vooral dan wanneer het ergste leed geleden is en ze full speed door het huis crossen, rollebollen met mekaar, het mini krabpaaltje onveilig maken en dromen op je schoot of elders.
We doen het voor 't asiel,  maar eerlijk, we doen het vooral voor onszelf.