Tasje

Zou het kloppen, dat spreekwoord van derde keer goede keer?
Vorig jaar naaide ik voor het lentefeest van mijn dochter een tasje waarin ze enkele spulletjes kwijt kon. Zij koos het stofje, ik tekende een modelletje, niet te groot, niet te klein.
Het tasje vergezelde haar vanaf toen elke dag.
Onlangs scheurde het schouderlint door dagelijks gebruik dus vroeg ik haar om een nieuw stofje te kiezen.
Omdat ze niet meteen iets vond tussen de vele stofjes die mijn kasten vullen, koos ik zelf iets uit waarvan ik dacht dat het bij haar rustige karakter en stijl paste. Het schouderlint werd ditmaal goed verstevigd.
Mis gegokt.

Liever wilde ze eentje in onopvallend grijs.
Dus maakte ik eentje uit onopvallend grijs leder, met een contrasterend poezenstofje op de klep.

U raadt het al, ik gokte weer mis. De knoop vond ze 'lelijk' en het stofje op de klep was te druk en te contrasterend.
Eergisteren koos ze na lichte druk, een ecru lederen lap. Ik laat u binnenkort het resultaat zien. En een tevreden dochter als dat spreekwoord klopt.

En poes Toulouse, die heeft vandaag een slaapplekje gevonden op haar bed. Een bed dat een dikke week onbeslapen blijft, door haar dan toch.

Haken op de bus

Gisteren toog ik eindelijk naar een goede vriendin uit Leuven.
Stukje met de auto, stuk met de bus.
Ik wrong mijn auto tussen 2 wagens op de carpoolparking zodat ik enkel de ruimte van een spelonk had om uit mijn wagen te geraken.
Mijn oog viel op deze gezellige 'bak'.
Toen mijn kinderen de wereld aanschouwden,  verschenen de eerste stickers met 'Baby on board'.
Ondertussen blijkt de hoeveelheid informatie over gezinsuitbreiding amper leesbaar in één oogopslag.

Even verderop viel de blauwe hemel op. Mijn hoofd.
Een welkome reisgezel na maanden van sneeuwvlokken en regendruppels.

De plaat werd minder fraai op de begane grond.
Al overtrof het hemelsblauw met zonnegeel-gevoel het knisperende kristal.

Onderweg kwamen we in een file terecht wegens ongeval met volledige wegversperring op de A2, en werd het autosnelwegverkeer afgeleid via het dorp waar wij passeerden.
Het moment om mijn haakwerk boven te halen en te genieten van de zon op mijn neus. Dit keer een fantasiegaren met vrolijke kleurtjes dat ik ook in 't blauw kocht.

Met de bus, da 's altijd een beetje avontuur!
Aangekomen liepen we samen even het Depot binnen dat net tegenover het station ligt. Na één minuut werden we teruggefloten want de concertzaal was niet geopend voor publiek, enkel voor de kuisploeg. Maar ik moest en zou weten of mijn concertfoto er na de renovatie nog hing. En jawel hoor, Daan hing als eerste van de reeks het beste van zichzelf te geven. Altijd plezant om je naam onder zo 'n foto te zien staan.

Nadien wachtte er een fijne babbel, een milde koffie uit Honduras in koffiehuis Onan en gezellige lunch op haar appartement, tevens een prachtig plekje om even te bekomen alvorens te terugreis aan te vangen.
Deze keer iets minder avontuurlijk weliswaar. Volle bus met nog één plaatsje, volle blaas met rit over een aantal kasseiwegjes, en halte te vroeg gebeld niet meegerekend.

Lente in zicht!

Volgens mij spreekt vandaag iedereen het woord 'lente' op z 'n minst één keer uit.
Zo zag ik gisteren een reportage over de 'Blauwe Zones' in de wereld, zones waar héél veel mensen héél oud worden zoals in Okinawa. De zon speelt daarin een grote factor als leverancier van vitamine D.

Ik twijfel er niet aan dat ook stress een rol speelt. Niet dat ik daarom deze thee meebracht uit Londen. De verpakking was gewoon te mooi.

 

Terwijl mijn hoofd al enkele weken op lentemodus draait wat betreft de Octopoescollecie kreeg ik vorige week nog de vraag voor winterse accessoires. Zouden dit dat dan de laatste zijn die ik breide afgelopen weekend?